Zarys historyczny Lututowa:
Lututów był w średniowieczu szlachecką osadą na ziemi wieluńskiej, którą na początku XV w. przekształcono w miasto. Jego założycielem był któryś z Lutoldów z rodu Wieruszów, od Lutolda wziął też swą nazwę.
W zachowanych źródłach pisanych występuje od 1406 roku, w tymże to roku król Władysław Jagiełło nadał prawa miejskie, potwierdzone dodatkowo w 1407 prawem odbywania targów we wtorki. Znana jest też pieczęć miasta Lututowa, która została odciśnięta na dokumencie z 1532 r. znajdującym się obecnie w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie na której znajduje się napis SI: LVT-OLTOV a poniżej kozioł zwrócony w lewo. Prawa miejskie utracił Lututów w XVIII w. dzięki staraniom Stanisława Biernackiego – właściciela Lututowa. W roku 1843 Rada Administracyjna Królestwa Polskiego dokonała zamiany statusu dotychczasowej wsi Lututów na miasto. W 1870 roku Lututów utracił prawa miejskie po wydarzeniach Powstania Styczniowego. 15 czerwca 1863 r. pod Lututowem rozbity został oddział powstańczy, którego dowódcą był Antoni Korotyński. W okresie konstytucyjnym Królestwa Polskiego właścicielem dóbr lututowskich był jeden z najwybitniejszych działaczy społeczno-gospodarczych i politycznych Alojzy Prosper Biernacki. Jego dziełem było założenie w Lututowie niższej szkoły rolniczej, w której uczniowie uczyli się agronomii, ogrodnictwa, przyrody i matematyki. Właścicielami Lututowa w XV stuleciu byli Niemojewscy, w XVI wieku Lututów należał do Cieszeckich, zaś w wieku XVIII do Biernackich. W XIX wieku kolejnymi posiadaczami miejscowości zostali Taczanowscy, a ostatnią dziedziczką majątku przed II Wojną Światową była Helena Taczanowska, żona J. Kurnatowskiego. Metryka miejscowej parafii sięga roku 1406. W 1520 wspomniany jest kościół pw. św. Mateusza Apostoła. W 1742 roku wzniesiono, na miejscu zniszczonej pożarem pierwotnej świątyni, nowy kościół drewniany. Obecnie jest murowany kościół parafialny pw. św. św. Piotra i Pawła wzniesiony w latach 1910-1917.
Położenie geograficzne Lututowa:
Gmina Lututów położona jest w południowo-zachodniej części województwa łódzkiego, w powiecie wieruszowskim. Powierzchnia gminy wynosi 75,1 km2. Strukturę terytorialną tworzy 35 miejscowości połączonych w 19 sołectw. Największą miejscowością jest Lututów liczący ok. 1500 mieszkańców.
Lututów jest centrum administracyjnym i kulturalnym dla gminy, a edukacyjnym nawet dla kilku powiatów. Gmina graniczy od północy z gminami Klonowa i Złoczew, od wschodu z gminą Ostrówek, od południa z gminami Czarnożyły i Biała, a od zachodu z gminami Galewice i Sokolniki. Wschodnią część gminy przecina rzeka Oleśnica należąca do dorzecza Warty, a zachodnią część – rzeka Rybka należąca do dorzecza Prosny. Teren gminy jest przeważnie nizinny, a od północnej strony wcina się Wysoczyzna Złoczewska z najwyższym punktem gmin znajdującym się we wsi Zygmuntów o wysokości 196 m n.p.m.. Najniżej jest położona wieś Ostrycharze znajdująca się na wysokości 163 m n.p.m.. Przez gminę przebiega ważny szlak komunikacyjny – droga krajowa nr 14 łącząca gminę z Łodzią i Wrocławiem. Najbliżej położonym miastem obok Lututowa jest Wieluń.
Gminę Lututów zamieszkuje ponad 5000 osób. Średnia gęstość zaludnienia wynosi około 67 osób/km2. Od lat notowany jest systematyczny spadek ludności, powodowany migracją do większych miejscowości młodych mieszkańców naszej gminy w poszukiwaniu pracy.